Επί σειρά ημερών η ελληνική Κοινωνία βυθίζεται κάθε βράδυ στα απόνερα του σκανδάλου Ζαχόπουλου. Οι ορατές πολιτικές ευθύνες της Κυβέρνησης της ΝΔ, τεχνηέντως καλύφθηκαν από τις λεπτομέρειες του δράματος και εξοβελίστηκαν οριστικά στο περιθώριο από τις πρωτοφανείς εικόνες αποσύνθεσης σχεδόν ολόκληρου του τοπίου των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας.
Τα τελευταία χρόνια, διανύσαμε μιαν ολόκληρη εποχή , όπου η κυριαρχία της εικόνας έναντι της πράξης ήταν γενική. Όπου η πολιτική αμαυρωνόταν καθημερινά, όχι εξαιτίας των πράξεων και των παραλείψεων που σαφώς υπάρχουν, αλλά από μια υπέρμετρη ισοπέδωση των πάντων από κάποιους ελάχιστους ιδιοκτήτες των Μέσων Μαζικής επικοινωνίας.
Εκείνο που χαρακτηρίζει τούτη την εποχή της μετάβασης, είναι: γενική ανυποληψία των πολιτικών, βαθιά δυσαρέσκεια για την πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, πτώση της συμμετοχής των πολιτών στα κόμματα, στις εκλογές και στις πολιτικές συζητήσεις, ενίσχυση του πολιτικού ρόλου των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, αδυναμία του πολιτικού συστήματος να εκπροσωπεί τους πιο αδύνατους κοινωνικούς τομείς, άνοδος λαϊκίστικων και αντιπολιτικών κινημάτων.
Η πολιτική ζωή, οι πρωτοβουλίες της, υποχωρούσαν και υποχωρούν από τα προβαλλόμενα κάθε φορά θέματα των μεγάλων ιδιωτικών ΜΜΕ. Οι δημοκρατικές διαδικασίες παρότι κρατούν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, «εξομοιώνονται σταδιακά με ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα, που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς και επικεντρώνεται σε ένα μικρό φάσμα θεμάτων»[1].
Σταδιακά ωθούμαστε σε μια πολιτική που δεν θα είναι υπόθεση του λαού αλλά συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων και μιας μικρής κάστας επαγγελματιών της πολιτικής. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών περιθωριοποιείται, χάνει την επαφή του με τα κόμματα και την οργανωμένη μαζική δράση, περιορίζεται στο ρόλο του παθητικού δέκτη μηνυμάτων, που είναι ανίκανος να δράσει και να επηρεάσει τα συμβαίνοντα στη χώρα.
Η Κυβέρνηση της ΝΔ, δεν επιθυμεί και δεν μπορεί να δράσει. Είναι απόλυτα ταυτισμένη με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι απόλυτα παραδομένη στην άλωση του κρατικού μηχανισμού. Όμηρος του πελατειακού Κράτους που καθημερινά δημιουργεί. Σκάνδαλα επί σκανδάλων, «κουμπάροι», καρτέλ και καταλήστευση των Ταμείων τα έργα και οι ημέρες της.
Σε τούτη την κατάσταση, η μόνη λύση είναι να αναληφθούν οι απαραίτητες πρωτοβουλίες από εκείνες τις δυνάμεις της δημοκρατικής παράταξης, που έχουν στόχο και όραμα την έξοδο της χώρας και του λαού μας από την κρίση που τη μαστίζει. Δεν είναι εύκολη τούτη η πορεία, χρειάζεται υπέρβαση από τα κατεστημένα μα πάνω από όλα χρειάζεται όραμα για τη χώρα: εμπιστοσύνη στην κοινωνική σύγκρουση και στα κινήματα των πολιτών, μεταρρύθμιση και αναζωογόνηση των κομμάτων, αποκατάσταση της δημόσιας δράσης και της δημόσιας υπηρεσίας, επινόηση νέων μορφών δημοκρατικής συμμετοχής στην πολιτική ζωή, είναι τα μέσα για την έξοδο από το τέλμα.
[1] ΚΟΛΙΝ ΚΡΑΟΥΤΣ Μεταδημοκρατία ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΜΤΦΡ.: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗΣ «ΕΚΚΡΕΜΕΣ»
Τα τελευταία χρόνια, διανύσαμε μιαν ολόκληρη εποχή , όπου η κυριαρχία της εικόνας έναντι της πράξης ήταν γενική. Όπου η πολιτική αμαυρωνόταν καθημερινά, όχι εξαιτίας των πράξεων και των παραλείψεων που σαφώς υπάρχουν, αλλά από μια υπέρμετρη ισοπέδωση των πάντων από κάποιους ελάχιστους ιδιοκτήτες των Μέσων Μαζικής επικοινωνίας.
Εκείνο που χαρακτηρίζει τούτη την εποχή της μετάβασης, είναι: γενική ανυποληψία των πολιτικών, βαθιά δυσαρέσκεια για την πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, πτώση της συμμετοχής των πολιτών στα κόμματα, στις εκλογές και στις πολιτικές συζητήσεις, ενίσχυση του πολιτικού ρόλου των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, αδυναμία του πολιτικού συστήματος να εκπροσωπεί τους πιο αδύνατους κοινωνικούς τομείς, άνοδος λαϊκίστικων και αντιπολιτικών κινημάτων.
Η πολιτική ζωή, οι πρωτοβουλίες της, υποχωρούσαν και υποχωρούν από τα προβαλλόμενα κάθε φορά θέματα των μεγάλων ιδιωτικών ΜΜΕ. Οι δημοκρατικές διαδικασίες παρότι κρατούν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, «εξομοιώνονται σταδιακά με ένα πλήρως ελεγχόμενο θέαμα, που ενορχηστρώνεται από ανταγωνιστικές ομάδες επαγγελματιών ειδικευμένων στις τεχνικές της πειθούς και επικεντρώνεται σε ένα μικρό φάσμα θεμάτων»[1].
Σταδιακά ωθούμαστε σε μια πολιτική που δεν θα είναι υπόθεση του λαού αλλά συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων και μιας μικρής κάστας επαγγελματιών της πολιτικής. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών περιθωριοποιείται, χάνει την επαφή του με τα κόμματα και την οργανωμένη μαζική δράση, περιορίζεται στο ρόλο του παθητικού δέκτη μηνυμάτων, που είναι ανίκανος να δράσει και να επηρεάσει τα συμβαίνοντα στη χώρα.
Η Κυβέρνηση της ΝΔ, δεν επιθυμεί και δεν μπορεί να δράσει. Είναι απόλυτα ταυτισμένη με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι απόλυτα παραδομένη στην άλωση του κρατικού μηχανισμού. Όμηρος του πελατειακού Κράτους που καθημερινά δημιουργεί. Σκάνδαλα επί σκανδάλων, «κουμπάροι», καρτέλ και καταλήστευση των Ταμείων τα έργα και οι ημέρες της.
Σε τούτη την κατάσταση, η μόνη λύση είναι να αναληφθούν οι απαραίτητες πρωτοβουλίες από εκείνες τις δυνάμεις της δημοκρατικής παράταξης, που έχουν στόχο και όραμα την έξοδο της χώρας και του λαού μας από την κρίση που τη μαστίζει. Δεν είναι εύκολη τούτη η πορεία, χρειάζεται υπέρβαση από τα κατεστημένα μα πάνω από όλα χρειάζεται όραμα για τη χώρα: εμπιστοσύνη στην κοινωνική σύγκρουση και στα κινήματα των πολιτών, μεταρρύθμιση και αναζωογόνηση των κομμάτων, αποκατάσταση της δημόσιας δράσης και της δημόσιας υπηρεσίας, επινόηση νέων μορφών δημοκρατικής συμμετοχής στην πολιτική ζωή, είναι τα μέσα για την έξοδο από το τέλμα.
[1] ΚΟΛΙΝ ΚΡΑΟΥΤΣ Μεταδημοκρατία ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΜΤΦΡ.: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗΣ «ΕΚΚΡΕΜΕΣ»
