Η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές πέρα από τη συζήτηση για την ηγεσία, άνοιξε (δειλά είναι η αλήθεια), και το διάλογο για τη φυσιογνωμία μας και τις στρατηγικές επιλογές του κινήματός μας. Για πολλά χρόνια ο Κυβερνητισμός, η πρόσδεση στην εξουσία ήταν ο μοναδικός κρίκος που ένωνε πολλά στελέχη με ποικίλες ιδεολογικές κατευθύνσεις. Κρύψαμε κάτω από το χαλί μας τις διαφορές και τις αντίθετες απόψεις και κυριάρχησαν οι προσωπικές πολιτικές και η επίπλαστη ενότητα των λόγων μα όχι των έργων. Ακολουθήσαμε το συρμό των δυτικοευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που εξοβέλισαν την σοσιαλιστική τους ταυτότητα και ακολούθησαν ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομίας μια μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη πολιτική. Οι μονόδρομοι της οικονομίας της αγοράς, οι «ευελιξία» της εργασίας, το ξεπούλημα βασικών δημόσιων τομέων της οικονομίας στους ιδιώτες, στάθηκαν οι πυλώνες και της δικής μας πολιτικής ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της Κυβερνητικής μας θητείας. Οι πολιτικές αυτές δημιούργησαν σύγχυση στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα σε αυτά που το ΠΑΣΟΚ είχε οικοδομήσει από την ίδρυσή του μιαν άλλη προνομιακή σχέση (αγρότες, μικρομεσαίοι, νέοι, κλπ). Οι διαχωριστικές γραμμές έγινα ιδιαίτερα δυσδιάκριτες, τα απόνερα της εξουσίας (σκάνδαλα, οίηση, διαπλοκές με οικονομικά συμφέροντα και ΜΜΕ), συσκότισαν ακόμα περισσότερο την κατάσταση και η στρατηγική της ΝΔ περί μεσαίου χώρου, ουσιαστικά διεμβόλισε το κίνημά μας.
Κι όμως παρά τη μεγάλη ήττα του 2004, κανένας δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω ζητήματα, κανείς δεν έθιξε τα πρόσωπα του εφάρμοσαν αυτές τις πολιτικές, για να μην διαρραγεί υποτίθεται η ενότητα, να μην θιγούν πρόσωπα και για να νικήσουμε στις εκλογές και πάλι. Και ήρθε και η νέα πρόσφατη ήττα και πάλι πολλοί, σαν έτοιμοι από καιρό, ως να γεννήθηκαν πολιτικά από παρθενογέννηση , προβάλλουν προσωπικές στρατηγικές και δεν ασχολούνται με την ουσία και το περιεχόμενο της πολιτικής μας. Προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι εκφράζω και τη μεγάλη βάση του κινήματός μας, πολύ λίγο ενδιαφέρει η εξουσία για το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα διαμαρτυρίας και ως αντίδραση στα λάθη της ΝΔ. Για το λαό μας το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αποτελέσει την ελπίδα για μια νέα διάφορη από την πολιτική της δεξιάς, εξουσία. Μιαν εξουσία που να απαντά και στις ανάγκες της χώρας μας για ανάπτυξη, αλλά και στις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων για ένταξη τους και πάλι στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Μιαν εξουσία χωρίς νεοφιλελεύθερους μονόδρομους, αλλά με όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης και λαϊκής συμμετοχής.
Μια νέα διακήρυξη αρχών και θέσεων του ΠΑΣΟΚ είναι αναγκαία. Μια διακήρυξη σύγχρονη, ριζοσπαστική και προπαντός φιλολαϊκή. Το «τέλος της ιστορίας», δεν ήρθε, οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας είναι εδώ. Στο περιθώριο εξαιτίας της δεξιάς πολιτικής και στρέφουν το βλέμμα τους και πάλι στο κίνημά μας για να γίνουν το υποκείμενο των μεγάλων και αναγκαίων αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα και ο λαός μας. Η ευκαιρία που μας δίνεται, για την επαναπροσέγγισή τους, ίσως είναι η τελευταία, ας την εκμεταλλευτούμε.
Κι όμως παρά τη μεγάλη ήττα του 2004, κανένας δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω ζητήματα, κανείς δεν έθιξε τα πρόσωπα του εφάρμοσαν αυτές τις πολιτικές, για να μην διαρραγεί υποτίθεται η ενότητα, να μην θιγούν πρόσωπα και για να νικήσουμε στις εκλογές και πάλι. Και ήρθε και η νέα πρόσφατη ήττα και πάλι πολλοί, σαν έτοιμοι από καιρό, ως να γεννήθηκαν πολιτικά από παρθενογέννηση , προβάλλουν προσωπικές στρατηγικές και δεν ασχολούνται με την ουσία και το περιεχόμενο της πολιτικής μας. Προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι εκφράζω και τη μεγάλη βάση του κινήματός μας, πολύ λίγο ενδιαφέρει η εξουσία για το ΠΑΣΟΚ, ως κόμμα διαμαρτυρίας και ως αντίδραση στα λάθη της ΝΔ. Για το λαό μας το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αποτελέσει την ελπίδα για μια νέα διάφορη από την πολιτική της δεξιάς, εξουσία. Μιαν εξουσία που να απαντά και στις ανάγκες της χώρας μας για ανάπτυξη, αλλά και στις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων για ένταξη τους και πάλι στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Μιαν εξουσία χωρίς νεοφιλελεύθερους μονόδρομους, αλλά με όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης και λαϊκής συμμετοχής.
Μια νέα διακήρυξη αρχών και θέσεων του ΠΑΣΟΚ είναι αναγκαία. Μια διακήρυξη σύγχρονη, ριζοσπαστική και προπαντός φιλολαϊκή. Το «τέλος της ιστορίας», δεν ήρθε, οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας είναι εδώ. Στο περιθώριο εξαιτίας της δεξιάς πολιτικής και στρέφουν το βλέμμα τους και πάλι στο κίνημά μας για να γίνουν το υποκείμενο των μεγάλων και αναγκαίων αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα και ο λαός μας. Η ευκαιρία που μας δίνεται, για την επαναπροσέγγισή τους, ίσως είναι η τελευταία, ας την εκμεταλλευτούμε.
